หลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดของโรคเรื้อนที่พบในอินเดีย

นักมานุษยวิทยาชีวภาพจากมหาวิทยาลัยแห่งรัฐแอปปาเลเชียนทำงานร่วมกับนักศึกษาระดับปริญญาตรีจากแอปพาเลเชียน นักชีววิทยาวิวัฒนาการจาก UNC Greensboro และทีมนักโบราณคดีจาก Deccan College (เมืองปูเน ประเทศอินเดีย) รายงานการวิเคราะห์โครงกระดูกอายุ 4,000 ปีจากอินเดียที่มีหลักฐานยืนยัน โรคเรื้อน โครงกระดูกนี้แสดงถึงทั้งหลักฐานทางโบราณคดีที่เก่าแก่ที่สุดสำหรับการติดเชื้อMycobacterium leprae ในมนุษย์ ในโลก และหลักฐานแรกสำหรับโรคในอินเดียยุคก่อนประวัติศาสตร์ การศึกษาซึ่งตีพิมพ์ในวารสารPLoS Oneแสดงให้เห็นว่าโรคเรื้อนมีอยู่ในประชากรมนุษย์ในอินเดียเมื่อสิ้นสุดระยะเจริญเต็มที่ของอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ (2000 ปีก่อนคริสตกาล) และให้การสนับสนุนสมมติฐานข้อหนึ่งเกี่ยวกับเส้นทางการแพร่กระจายของโรคในยุคก่อนประวัติศาสตร์ การค้นพบนี้ยังสนับสนุนสมมติฐานที่ว่าภาษาสันสกฤต Atharva Veda ซึ่งแต่งขึ้นก่อนสหัสวรรษแรกก่อนคริสต์ศักราช เป็นการอ้างอิงที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่เก่าแก่ที่สุดเกี่ยวกับโรค และประเพณีการฝังศพในสหัสวรรษที่สองก่อนคริสต์ศักราชในหมู่บ้านทางตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดียแห่งหนึ่งมีความคล้ายคลึงกับการปฏิบัติในประเพณีของชาวฮินดูในปัจจุบัน .โรคเรื้อน ในขณะที่โรคติดเชื้อแพร่กระจายไป โรคเรื้อนยังคงเป็นหนึ่งในโรคที่เข้าใจกันน้อยที่สุด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเชื้อมัยโคแบคทีเรียมนั้นเพาะเลี้ยงได้ยากสำหรับการวิจัย และมีสัตว์ที่เป็นโฮสต์เพียงชนิดเดียวคือตัวนิ่มแถบเก้าแถบ ต้นกำเนิดของโรคในอินเดียหรือแอฟริกามักถูกสันนิษฐานจากแหล่งข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่สนับสนุนการแพร่กระจายของโรคเริ่มต้นจากเอเชียไปยังยุโรปด้วยกองทัพของอเล็กซานเดอร์มหาราชหลัง 400 ปีก่อนคริสตกาล หลักฐานโครงกระดูกสำหรับโรคนี้เคยจำกัดไว้ที่ 300-400 ปีก่อนคริสตกาลใน อียิปต์และไทย.